بی گمان روزی میرسه که بفهمی منی به نام من هم وجود داشت خوش گمان امیدوارم اون روز دیگه برای فهمیدن دیر نباشه چون تو توذهنم ، تو قلبم داری میمری و من به سوگ ازدست
دادنت به چله نشستم، جسمت اینجاست ولی دیگه نمیتونم جلوی مرگت رو تو ذهنم بگیرم، تورو خدا نمیر، اگه بخوای ( اگر !!! ) میتونی فقط با دو
کلمه باز تو ذهن و قلبم زنده بمونی می خوای مدال این همه بی معرفتی رو بدیم آویزون کنی؟ آخه ندیدن
کسی که همیشه فقط تو رو میبینه، جزو
افتخارات محسوب میشه؟ بابا ای ول تو چی میگی دیگه؟ همش ( داده هام نعمته و ندادم حکمته ) ؟!!!
بابا لعنتی حکمت تو حالیمیمون کن ، چرا همه اینا رو یه دفعه دادی؟ هان؟ میخوای بگی
اون بالائی و نمیبینی ؟ این رسمشه؟ کاش تو خلقتت یه تجدید نظر میکردی و یه دکمه
Shut Down برامون
تعبیه میکردی تا هر وقت که دیگه عرصه بهمون تنگ میشد روش کلیک میکردیم
سلام دوستای گلم
این روزا حال و روز و احساس خوبی برای نوشتن ندارم، خدائیش از لحاظ جسمی زیاد مشکلی نیست، میشه تحمل کرد درد رو ، ولی از لحاظ روحی خیلی داغونم، میدونم هم نباید منتظر یکی باشم تا حال من رو عوض کنه، { البته به غیر از خواست خدا } اصلا احساس خوبی ندارم، تا میام خودم رو مشغول کنم و افکار منفی رو دور بریزم و بنویسم، مالیدم بد جور هم مالیدم، دریغ از حس یک خط نوشتن ، دریغ از شور و شوق ، در انتها نمیدونم کی از این حال و هوا میام بیرون و به قول یکی از دوستان از غار تنهائیم میام بیرون و رو براه میشم، اومدم از شماها عذر بخوام به خاطر اینکه سر میزنید و میبینید آپ نکردم، اومدم اینجا تا با شما این دعا رو بخونم شاید فرجی بشه
خداوندا
آرامشی ده، تا بپذیرم آنچه را که نمیتوانم تغییر دهم، شجاعتی ده که تا تغییر دهم آنچه را که میتوانم، دانشی ده، تا فرق این دو را بفهمم
آمین
فعلا"
یا علی دوستان
همیشه یاد و خاطره عشق بازیمون رو به یاد دارم، وقتی که من پر از احساس نیاز بودم و تو هم از سر بی نیازی ، حسابی کیفم رو کیفور میکردی، یادته اون شبها رو ؟ شبهائی که تا نزدیکی های صبح، تو فقط شنونده بودی و همش من صحبت میکردم؟ یادته اتفاقاتی رو که باعث میشد من بیام پیش تو ؟
میدونم که همشو به خوبی به یاد داری ، لحظه به لحظه شو، کلمه به کلمه حرفامو، قطره قطره اشکامو،
یادم میاد وقتی که اولین بار باهات بطور جدی آشنا شدم، یادمه که منو زیاد منتظر نمیگذاشتی، حالا من چه کاری کردم که دیگه حتی نگاهمم نمیکنی، شاید هم نگاهم میکنی و چشم های من نمیبینه، کی قراره این انتظار طولانی سر برسه؟ خیلی خوشحال بودم که برای درد دل کردن با تو احتیاجی به واسطه و یا چیز دیگه ای نبود ،
مدتی هست که میخوام جدی باهات صحبت کنم، همیشه وقتی که از دورو برم گلگی داشتم ، سریع میومدم پیش تو، ولی موضوع اینجاست که اگر از تو شاکی باشم باید شکایتم رو کجا ببرم؟
چند وقتی هست که شدید گله دارم، از اتفاقاتی که داره برام میافته، البته نا گفته نمونه که به این جمله هم اعتقاد شدید دارم" خدایا به داده هات شکر که میدونم نعمته، به ندادت هم شکر که میدونم از روی حکمته" بله، مدتی هست که از خدا به خاطر نداده هاش نه بلکه به خاطر اینکه منو راهنمائی نمیکنه که حمکت این نداده هاش چیه شاکی هستم، راستش خیلی خسته هستم، از این انتظار خسته هستم و شاکی، کاشکی میشد یه جوری بتونم با خود خوش ارتباط برقرار کنم، ازش بپرسم که تا به کی باید صبور باشم؟ تا کی باید کار کنم؟ وقت استراحت من کی میرسه؟ آیا باید تا آخر عمر برم سرکار؟ از اینکه صبح ها استرس این رو داشته باشم که ای داد دیر شد و یا تحمل کلفت گوئی های کسانی که بیرون کار باقالی هم بارشون نمیشه کرد برام مشکل ساز شده،
خدایا، گلایه من از شما به خاطر خودم نیست، بلکه این سردرگمی و توجیهاتی که باید برای پیدا نکرده هام تو ذهن خودم جستجو کنم باعث این گلایه ها هست
آخه یه نفر مگه چقدر طاقت داره؟ مگه یه نفر تا کجا میتونه به نداشته هاش فکر نکنه و همش بگه حتما حکمتی توش بوده خدا این کار رو نکرده و مهم تر از همه این هست که جواب خودم رو نمیتونم بدم ، چه برسه به سوالهای بی جوابی که تو ذهن خانوادم برای نداشته هامون پیدا شده، حسود نیستم ولی وقتی میبینم که یه نفر که خیلی از من عقب تر بوده ولی الان داره موشکی میره بالا اونوقت آدم به عدالت یه نفر شک نمیکنه؟ شما ها تا کی صبر میکنید؟ اصلا اعتقادی به حقانیت خدا دارید؟ حقانیت و عدالتی که همه جا راجع به اون به ما گوش زد شده؟