ستاره کویر - قسمت اول

خوب دوستانی که از قدیم با وبلاگ من آشنا بودن بیشتر به خاطر داستانهام اینجا سر میزدن که امروزه کم لطف شدن

من باز هم شروع به نوشتن کردم، یه مدت بود خودم رو با روزانه ها مشغول میکردم ، نمیخواستم اینجا بسته باشه و ...

بگذریم

و این هم قصه ما

مدتی بود که دیگه زندگی برام معنای خاصی نداشت ، دنبال یک تجربه جدید و یا حال جدید بودم ، همیشه به اطرافم نگاه های طولانی داشتم و همیشه حس میکردم که اون گمشده من یه جا همینجاها هست ولی الان نمیبینمش

صدای زنگ تلفن

من: بله؟

منشی: پرواز شما برای فردا اوکی شده

من: ممنون

منشی : ضمنا از کارگاه تماس گرفتن و مدیر پروژه میخواستن با شما صحبت کنن

من: بسیار خوب ، شمارشون رو بگیرین تا من صحبت کنم

گوشی رو گذاشتم و خیره به تلفن دوباره غرق در افکارم شدم، حال و روز خوبی رو تجربه نمیکردم، با خانوادم مشکلی نداشتم یعنی داشتم و دیگه برام عادی شده بود و به خودم میگفتم شاید تو همه خونه ها هست و خیلی ها نشون نمیدن ،  ولی از همیشه تنها تر بودم، از همیشه ... حتی از اوقاتی که میرفتم تو غار تنهائی خودم

شبها وقتی که از کارگاه برمیگشتیم به جز جاده هیچ چیزی نبود و گاهی تو همون ماشین خواب که نه چرتم میبرد و تا چشمم رو واز میکردم میدیدم که دم در خوابگاه شرکت هستم

از غذائی که شرکت میداد حالم به هم میخورد، آخه تو خوردن خیلی سوسول بودم و هستم

قرار بود فردا برای ماموریت چند روزه برم کرمان، جائی که وسط کویر قرار داره و هیج چیز جالبی برام نداشتبه جز اون کوههای کنار کارگاه همیشه دربند رو یادم مینداخت ولی شبهای پر ستاره داشت و آدم همش فکر میکرد میتونه دستش رو دراز کنه و یکی یکی از ستاره ها بچینه مخصوصا اون محل خاص

تو کارگاه یکی از بچه ها که پدرش تو دوران قبل انقلاب شهردار کرمان بود کار میکرد و من نمیدونم چرا یه جورائی نسبت به اون تمایل پیدا کردم  اسمش منصور بود ، منصور از اون بچه مایه دار های بی غل و غش بود و این کار رو فقط برای اینکه وقتش رو پر کنه انتخاب کرده بود و اصلا مثل بقیه نبود که لوس باشه و یا خصوصیات بچه پولدارهای مرفه بی غم رو که خیلی از ماها از این خوی اونها بدمون میاد رو نداشت ، خاکی بودنش من رو به خودش جلب کرده بود و لبخندی که همیشه به روی لبش بود حتی وقتی گرما تمام لباس های ما رو خیس میکرد و صورتمون تو اون شرایط آب و هوائی میشد خیس عرق ولی با هر نگاهی به منصور میدیدم که اون لبخند همیشگی رو لبش مونده

صدای تلفن

من: بله

مدیر پروژه: سلام مهندس، خوبی؟

من: سلام ، ممنون به لطفتون

مدیر پروژه: پس فردا معاون وزیر میخواد از پروژه بازدید داشته باشه ، حضور شما برای اینکه کار این بچه ها و گزارشاتشون رو چک کنه الزامی به نظر میرسه

من: بله خبر دارم و گفتم بلیط بگیرن و الان خبر دادن که برای فردا اوکی شده و فکر کنم ساعت 10 صبح هم دیگه رو ببینیم ، فقط قبل از اینکه بیام از دفتر چیزی نیاز داری؟

مدیر پروژه: نه، فقط خودت حضور داشته باشی کافیه چون این سری هم باز از دفتر معاون وزیر زنگ زدن و سفارش کردن که آقای معاون تاکید دارن شما هم تو جلسه باشی ، مثل اینکه از گزارشات قبلیت خیلی خوشش اومده و اسمت رو مشخصا نام برده

من: بسیار خوب آقای مهندس من در خدمتم، خدا نگهدار

مدیر پروژه : خداحافظت جوون

دم و دستگاهم رو جمع کردم که بیام طرف خونه و باز تکرار این راه خسته کننده، اصلا دلم نمیخواست که برگردم خونه ولی جائی هم برای وقت گذرونی نداشتم، کلا از اون تیپ آدمها نیستم که به محض اینکه وقتی پیدا میکنن جاهای خاصی برای خودشون دارن و ....

رسیدم خونه

من: سلام

منتظر جواب بودم ، یه سلام سرد از تو آشپز خونه رسید

من هم یه راست رفتم طرف اطاق خودم و بهترین کاری که میشد کرد این بود که روی تختم ولو بشم و یه سیگار روشن کنم و یه پک مشروب برای خودم ریختم و رفتم تو آشپزخونه که یخ بردارم

من: چطوری؟

نانا: { نانا همسرم بود } ای بد نیستیم ، میسازیم

من: با چی میسازی؟ تو نمیتونی یه بار هم که شده زبونت رو به طعنه و کنایه باز نکنی؟ داری زجر میکشی؟ یا آزار میبینی که میگی دارم میسازم، دیگه چیکار باید میکردم که نکردم؟ واقعا که تو این خونه چه استقبال گرمی از آدم میشه

نانا: اصلا من و تو با هم حرف نزنیم بهتره ، چون تا دهنم رو واز میکنم با هم دعوامون میشه

من: من که بیمار نیستم بخوام اذیتت کنم، خوب یه کم تو لحنت مراعات کن دیگه خوبه من هم تو هر کاری میکنی کارت رو کم رنگ جلوه بدم؟ اصلا چی ثابت میشه؟

نانا از آشپزخونه رفت بیرون و خودش رو تو اطاق خودش که حدود هفت سالی میشد از من جدا کرده بود مشغول کرد که من برم و دوباره برگرده تو آشپزخونه

یخم رو بردم تو اطاق خودم و در رو بستم

غرق افکار خودم شدم و لیوانم رو لا جرعه بالا کشیدم و تنم کمی گرم شد، چشمانم سنگین، باز اون افکار پوچ میومد سراغم، یه جورائی افسرده شده بودم، نه چیزی شادم میکرد و نه چیزی ناراحت، شده بودم یه آدم خنثی، تنها دل مشغولیم تو اون حال گوش دادن به موزیک های لایت بود بلند شدم و یکی از اون لاو سانگ های قدیمی رو گذاشتم و دوباره یه سیگار برای خودم روشن کردم

نانا در اطاقم رو زد

من: جونم؟

نانا: علی دارم میرم بیرون چیزی لازم نداری؟

من: شام چیه گرسنه هستم

نانا: حالا تا شام خیلی مونده، اگر خیلی گرسنه هستی زنگ بزن برات یه چیزی بیارن

من: یه لحظه بیا تو کارت دارم

نانا: بله

من: ببین من اونقدر غذای بیرون خوردم که حالم از غذای بیرون به هم میخوره، دوست دارم برام یه سیب زمینی سرخ کنی بخورم

نانا: خوب زنگ بزن برات بیارن

من: شما درست کنی لطفش بیشتره

نانا: خودتو لوس نکن، کار دارم، خریدم مونده، خسته هم هستم

من: عزیزم ؟ مگه من گفتم بری سر کار؟ فقط خستگی سهم ما هست؟ ما نباید دو دقیقه کنار هم باشیم؟

نانا بلند شد و رفت دم در

من : البته از تو هم بیشتر از این نمیشه انتظار داشت ، گل که لگد نمیکردیم، داشتیم حرف میزدیم

نانا: ببین علی من وقت این رو ندارم که بشینم و به غرغر های تو گوش بدم

من: اوکی تشریف ببرید به خریدتون برسید، من که شدم یه ماشین پول ساز، تو هم خودت میگی شدی کلفت خونه، حالا کی باید زندگی کنیم الله و اعلم برو ، خیلی باحالی

اون رفت و من هم باز برگشتم به افکار خودم، اصلا برای چی؟ برای کی؟ کدوم؟ کی؟ چرا؟

این سوالات دیگه داشت مخم رو بد جور اذیت میکرد، چرا ما نمیتونیم بعد از بیست سال زندگی با هم دودقیقه با هم صحبت کنیم؟ چرا با من اینقدر سرده؟ چرا وقتی ازش میخوام با من از مشکلاتش صحبت کنه خاموشه و وقتی باید خاموش باشه یه ریز غرغر میکنه؟ به دنبال اثبات چی هست؟

با سوختن انگشت دستم توسط سیگار به خودم اومدم

ای دل غافل، شاید سهم من از زندگی این باشه دیگه، یک دفعه یه فکری به سرم زد و به قول امروزی ها مثبت اندیشیم گل کرد، گفتم اصلا الان من باید از این حال در بیام ، بهترین لباسم رو میپوشم و حسابی به خودم میرسم و میرم بیرون بهترین شامی رو که میشه خورد میخورم

رفتم حمام و بعد از اصلاح اومدم و آماده رفتن شدم

توی راه پله نانا رو دیدم که داره میاد بالا

نانا: یه نیگاهی سرسری به سرتا پام کرد و گفت کجا؟

من: خونه آقا شجاع، کجا رو دارم که برم؟ تو برام دوستی باقی گذاشتی؟ خانوادم رو زیاد تحویل گرفتی که بیان اینجا؟ اونها هم دیگه دیگه صدقه سری محبتهای بی دریغت دیگه اینجا نمیان،

نانا: خوش بگذره

من: البته امیدوارم وقتی برگشتم از دماغم در نیاری

نانا: راستش رو بگو کجا داری میری؟

من: خونه اون یکی زنم

نانا: سلام برسون فقط اون کراواتت رو درست کن یه وقت عشقت ناراحت نشه

من: حوصلم سر رفته، میرم بیرون یه دوری بزنم، میای با هم بریم؟ شاید یه شام دو نفره ما رو از این حال و هوا در بیاره

نانا: ولم کن علی، 45 سالته هنوز مثل 20 ساله ها رفتار میکنی الان بچه ها میان و باید به درسای پولاد برسم و پویا هم که از راه میرسه میگه شام منو بده برم تو اطاقم و بره پای هووی من همون کامپیوتر لعنتی و تا صبح با این و اون چت کنه، خدا بگم اونی که این کامپیوتر رو اختراع کرد چیکار کنه که شده بلای خانمان سوز زندگی من

من: تو چرا با تکنولوژی قهری؟

نانا: در حال بالا رفتن از پله ها، من با خودمم قهرم چه برسه با تو و تکنولوژی

رفتم بیرون و در ماشین رو باز کردم و یه مسافت یک کیلومتری رو از خونه دور شدم، زدم کنار ،

من: خوب، اول مسیرم رو مشخص کنم کجا برم و چی بخورم ولی افسوس نه جائی رو برای رفتن داشتم و نه کسی که بشه باهاش وقتی رو بگذرونی و ...

خدایا این تنهائی کی تموم میشه؟ نمیشه یه آدم بی خاصیت مثل من رو از تو زمینت حذف کنی؟  بوی روغن سرخ کرده به مشامم رسید یه نگاه به دور رو برم انداختم و دیدم تو فضای سبز  پارک دم خونه یکی چادر زده و داره توش غذا میپزه، کنجکاو شدم ماشین رو عقب جلو کردم ببینم این کیه؟

دیدم دو تا جوون دارن تو همون یه ذره چادر میرقصن و به خودشون میرسن

لبخندی به لبم اومد که بابا دمتون گرم چه حس و حالی دارن اینا، ملت با هیچ چی دلشون رو خوش میکنن، ولی من با داشتن همه چیز احساس میکنم هیچ چی ندارم

راه افتادم ، هوا داشت تاریک میشد، گرسنگی هم فشار میاورد و دلم به سر و صدا افتاده بود تصمی گرفتم که برم یه چلو کباب مشتی بخورم

رفتم دم چلو کبابی تو شمرون خواستم پیاده شم ، گفتم ای بابا من که همین دو روز پیش بود رفته بودم کبابی بناب، برم پیتزا بخورم،  راه افتادم رفتم دم پیتزا بوف اونجا هم باز دلم نخواست پیاده شم ، دردسرتون ندم اونقدر اینور و اونور رفتم آخرش به خودم اومدم دیدم تو یه کافی شاپ نشستم و دارم قهوه و کیک میخورم، بله اینم از بهترین غذا خوردن بنده، وقتی از کافی شاپ زدم بیرون و گفتم خوب حالا کجا برم؟ فرحزاد؟ چی داره اونجا؟ اگر قلیون و این چیزا بخوام که دم خونه هست اگر اگر اگر .... بهتره برگردم خونه، الان نانا هم فکر میکنه که من کجا رفتم، نمیخواستم آزارش بدم ولی همیشه به من مشکوک بود، گوشیم رو چک میکرد، میل باکسم رو توسط پویان چک میکرد، و و و

میدونید، آدم وقتی تو این موقعیت قرار میگیره احساس خوبی نداره، مثل کسی هست که بهش همیشه اتهام بزنن ولی کاری نکرده باشه و برای یکبار هم که شده به خودش میگه بزار اصلا این خلاف رو انجام بدم ببینم چیه موضوع من که همیشه در مضام اتهام قرار دارم ، حالا بزار یکبار هم که شده مزه این خلاف رو بچشم

بگذریم

برگشتم خونه

نانا: چی شد؟ نیومد سر قرار؟

من: نه تو راه تماس گرفتم باهاش گفتم نانا جون ناراحت شد من نمیتونم بیام  و مخصوصا گوشیم رو در دسترسش قرار دادم ، چون میدونستم میخواد گوشیم رو چک کنه ببینه با کی تماس داشتم

رفتم تو اطاقم و وسایل سفر کاریم رو آماده کردم و آماده شدم برای خواب ، از اطاق اومدم بیرون و گفتم حسه کنجکاویتون تو گوشی من تمومه خوشگلم ؟ ببرمش بزنم به شارژ یا اینکه  ...

من فردا تا چند روز نیستم میرم ماموریت

نانا: با بی تفاوتی به سلامت

من: چه بدرقه گرمی

فردای اون روز رفتم کرمان و با کسی که اومده بود استقبال تو فرودگاه رفتم کارگاه، بعد از طی کردن کارهای اداری با مدیر پروژه تو سایت داشتیم قدم میزدیم و کارها رو ور انداز میکردیم که منصور با همون لبخندش پیداش شد

منصور: سلام، خوش اومدین

من: سلام ، ممنون

منصور: مزاحم نمیشم الان گرفتارید بعدا مزاحم میشم

من: اوکی

اون روز گزارش کار یکماهه کارگاه رو توسط پرسنلی که در اختیارم بود آماده کردم و شب کمی دیر تر رفتیم شهر چون باید از هر گزارش هفت نسخه رنگی چاپ گرفته میشد

آخر وقت بود که تلفن یکی از بچه ها زنگ خورد و رفت بیرون کانکس، بعد از 3 دقیقه برگشت و گفت مهندس منصور پای خط هست با شما کار داره

من: بله منصور جون

منصور: آقا سلام، اگر اشکالی نداره ما امشب یه مهمونی ترتیب دادیم، میخوایم شما هم تشریف بیارید

من: از این مجالس لهو و لعب که نیست؟

منصور: استغفر الله مهندس جون، اصلا به ما میخوره؟

من: خودت بگو به شما جوونها ی امروزی چی نمیخوره

منصور: پس منتظرتون هستم

من: اومدم بیرون کانکس و بقیه صحبتم رو ادامه دادم، ببین منصور من نمیدونم اونجا چه خبره و کی اونجا هست فقط نمیخوام یه شب مهمونی بشه نقل فردای کارگاه چون میدونم جوون صداق و خوبی هستی حرفم رو زدم اگر احتمال میدی اینطوری میشه من رو از حضور معاف کن و مرسی که به یادم بودی

منصور: آقا شما خیالت راحت فقط تشریف بیارید حمید میدونه کجا باید بیاد و همراهیتون میکنه

من: بسیار خوب فعلا

حدود نیم ساعت بعد کارمون تموم شد و راهی شدیم طرف شهر تا یک نسخه گزارش رو به مدیر پروژه بدم و دیگه کارم تموم بود تا فردا صبح که روز بازدید بود

حمید: خوب مهندس میخواین یه دوشی چیزی بگیریم و بریم طرف ویلای منصور اینا؟

من: ویلا؟

حمید: آره اونا اطراف شهر ویلا دارن و این هم یه مهمونی به افتخار شماست

من: خدا به دادمون برسه، چه نقشه ای برای من چیدین؟

حمید: هیچ چی مهندس، میریم میبینید دیگه

من: والا همه هیکل شده شوره از بس عرق کردم بهتره یه دوش بگیرم برو سمت هتل

حمید من رو دم هتل پیاده کرد و گفت نیم ساعت دیگه میام لابی هتل منتظرتونم

من: اوکی برو ولی من لباس رسمی نیاوردم ها موردی که نداره

حمید: ما که عاشق اون شلوار پاره پاره هه شما هستیم همون جین آبی آسمونیه، اصلا کی میگه شما 45 سالتونه شما با اون تیپ 30 ساله میشین

من: برو بچه اینقدر چاپلوسی نکن

رفتم از رسپشن کلید اطاقم رو گرفتم و بعد از دوش اومد پائین  حمید هم رفته بود خونه خودش و خیلی شیک اومد